U dzieci narażonych na życie w patologicznych rodzinach zaburzone są podstawowe potrzeby. Niewystarczające zainteresowanie się dzieckiem i brak uczuć względem niego powoduje zaburzenie poczucia bezpieczeństwa oraz samooceny. Zobacz film: "#dziejesienazywo: Jak rozpoznać zaburzenia psychiczne?"
Zaburzenia emocjonalne pojawiają się bardzo często u dzieci w wieku przedszkolnym, powodując problemy wychowawcze. Procesy emocjonalne dziecka zależą od działania układu nerwowego, hormonalnego i ogólnego stanu zdrowia, a także od kontaktów z najbliższymi osobami, wczesnych doświadczeń społecznych i atmosfery w domu rodzinnym. Termin „zaburzenia emocjonalne” pojawił się w latach 30. XX wieku. Jest to jednak pojęcie mało precyzyjne, wieloznaczne, o charakterze zbiorczym. Badacze zwracają uwagę, że na kolejnych etapach rozwoju różnego rodzaju objawy mogą być uznane za zaburzenia w sferze emocjonalnej, choć występują także u dzieci zdrowych, które rozwijają się w sposób prawidłowy. Nie ma bowiem dziecka, które czegoś by się w swoim życiu nie bało, nie przeżywało lęków albo nie reagowało gniewem. Jakie jednostki chorobowe można zaliczyć do zaburzeń emocjonalnych u dzieci? Zobacz film: "Agresja u dzieci autystycznych" spis treści 1. Przyczyny zaburzeń emocjonalnych u dzieci 2. Rodzaje zaburzeń emocjonalnych u dzieci 1. Przyczyny zaburzeń emocjonalnych u dzieci Dziecięce zaburzenia emocjonalne można podzielić na dwie główne kategorie: zaburzenia eksternalizujące – dotyczą takich emocji, jak: gniew, agresja, wrogość, złość, skutkując zachowaniami „na zewnątrz”, np. kłamstwo, kradzież; zaburzenia internalizujące – dotyczą takich emocji, jak: smutek, lęk, przygnębienie, skutkując zachowaniami „do wnętrza”, np. wycofywanie się z kontaktów, wyalienowanie. By móc zdiagnozować zaburzenia emocjonalne u dzieci, trzeba wziąć pod uwagę kilka czynników. Po pierwsze, trwałość występujących objawów – przez jaki czas się utrzymują. Po drugie, intensywność symptomów, jaka jest ich liczba i jakie natężenie. Po trzecie, częstotliwość pojawiania się niepokojących objawów. Zaburzenia emocjonalne można rozpoznać tylko wtedy, gdy objawów jest wiele, utrzymują się przez znaczny czas, są intensywne i pojawiają się często. Zaburzenia emocjonalne to szerokie pojęcie, które swoim zasięgiem obejmuje wiele nieprawidłowości rozwojowych, np. reakcje nerwicowe, zaburzenia osobowości, zaburzenia zachowania, a nawet zaburzenia psychotyczne. Co może przyczynić się do zaburzeń emocjonalnych u dzieci? Środowisko domowe – struktura rodziny (rodzina rozbita, wielodzietna, zrekonstruowana itp.), niekorzystne warunki bytowe, zła sytuacja materialna, atmosfera w domu, wadliwe metody wychowania, sztywne postawy rodzicielskie, lękliwa postawa matki, problemy z komunikacją, odrzucenie emocjonalne dziecka, niezaspokajanie potrzeb psychicznych malucha, brak akceptacji i poczucia bezpieczeństwa, choroby psychiczne rodziców, ciągła krytyka, stosowanie kar cielesnych, nadopiekuńczość rodziców, brak samodzielności dziecka, kształtowanie postaw zależnościowych, zaburzone relacje rodzic-dziecko. Środowisko pozarodzinne (przedszkole, szkoła) – negatywny stosunek nauczyciela do ucznia, nadmierne wymagania, rywalizacja, odrzucenie przez rówieśników, niekorzystne relacje z kolegami i nauczycielem, perfekcjonizm. Sytuacje traumatyczne i subtraumatyczne – choroba dziecka lub członka rodziny, utrata bliskiej osoby, przeżycie bardzo silnego zagrożenia, śmierć kogoś bliskiego, rozwód rodziców. Typ zaburzenia i stopień nasilenia objawów będzie stanowił wypadkową predyspozycji genetycznych i środowiskowych dziecka. 2. Rodzaje zaburzeń emocjonalnych u dzieci Istnieje bardzo wiele zaburzeń w sferze emocjonalnej, które mogą pojawić się u dzieci przedszkolnych. Niektóre dzieci przejawiają nawet kilka nieprawidłowości jednocześnie. Do najbardziej znanych zaburzeń emocjonalnych u dzieci zalicza się: 1. reakcje nerwicowe – polegają na chorobliwie lękowej reakcji na stres. Stałe napięcie psychiczne i nieuzasadnione obawy sprawiają, że maluch nie potrafi przystosować się do wymogów środowiska i wybiera dezadaptacyjne formy zachowania. Do rozwoju nerwicy u dzieci przyczyniają się głównie urazy psychiczne i traumatyczne przeżycia, np. pożar, pogryzienie przez psa, kary cielesne, przerażające bajki, konflikty między rodzicami, śmierć bliskiej osoby, zmienność i sprzeczność wymagań rodzicielskich. Reakcje nerwicowe u dzieci zależą też od typu układu nerwowego malucha, jego doświadczeń psychicznych, oczekiwań, postaw i nawyków. Podstawowym objawem nerwicy jest lęk, któremu towarzyszy poczucie zagrożenia, niepokoju, bezradności i bezsilności. Wskutek negatywnych emocji dziecko uruchamia różne mechanizmy obronne. Do zachowań nerwicowych u dzieci zalicza się: lęki – dzieci w wieku przedszkolnym przeżywają wiele lęków, w tym lęków rozwojowych, np. lęk przed ciemnością, przed burzą, przed pozostaniem samemu w domu, przed zwierzętami. Bardzo często pojawiają się lęki nocne, kiedy dziecko budzi się z krzykiem w nocy, ale rano nie pamięta nocnego incydentu. Dzieci przeżywające lęki nocne są zwykle mało odporne na stres, płaczliwe, bierne w sytuacjach społecznych, nadwrażliwe emocjonalnie, przejawiające trudności w zakresie adaptacji do nowych warunków. Lęk, w odróżnieniu od strachu, to obawa w okolicznościach, które obiektywnie nie są zagrażające. Dlaczego dzieci przejawiają zachowania lękowe? Dlatego, że są straszone przez rodziców lub starsze rodzeństwo, oglądają brutalne programy telewizyjne i bajki, które epatują agresją, dlatego, że są bite przez rodziców albo wychowują się w atmosferze chaosu i konfliktów. Powodów może być wiele. Dzieci lękowe są zwykle nieufne, niepewne, zahamowane, nieśmiałe, unikają kontaktów społecznych, pozostają na uboczu, boją się kompromitacji i odrzucenia i mają niską samoocenę; moczenie mimowolne – można wyróżnić moczenie pierwotne (trwa od urodzenia i stanowi kontynuację moczenia fizjologicznego) i moczenie wtórne (pojawia się u dzieci, które przeszły już trening czystości i opanowały nawyk załatwiania potrzeb fizjologicznych w toalecie). Najczęściej do moczenia mimowolnego dochodzi w nocy podczas snu, rzadziej w dzień. Ponadto, moczenie mimowolne nie jest objawem pojedynczym, ale zwykle stanowi jeden z symptomów zaburzeń emocjonalnych u dzieci. Moczeniu towarzyszy często nadpobudliwość, zmienność nastrojów, płaczliwość, lęki, drażliwość, złe stosunki z rówieśnikami, niechęć do nauki. Moczenie mimowolne częściej dotyczy chłopców niż dziewczynek. Może być skutkiem wadliwych metod wychowania, złych kontaktów rodziców z dzieckiem, narodzin młodszego rodzeństwa, rozwodu, śmierci kogoś bliskiego itp. By mówić o moczeniu mimowolnym, należy wykonać wcześniej badania lekarskie, by wykluczyć zaburzenia fizjologiczne; tiki nerwowe – to nagłe, mimowolne wyładowania ruchowe różnych grup mięśniowych, które nie podlegają świadomej kontroli. Dziecko może mrugać oczami, robić dziwne grymasy twarzy, podrzucać ramionami. Tiki pojawiają się najczęściej między 5. a 12. rokiem życia. Odznaczają się uporczywością i długim trwaniem. Zwykle wynikają z silnych sytuacji konfliktowych i przeżyć urazowych. Wymagają objęcia dziecka indywidualną terapią i wyeliminowania napięć emocjonalnych; jąkanie się – stanowi zwykle jeden z wielu objawów zachowań nerwicowych dziecka. Jąkanie należy do częstych zaburzeń mowy u dzieci i pojawia się między 3. a 5. rokiem życia. Jąkanie objawia się zacinaniem – objawami tonicznymi, wielokrotnym powtarzaniem tej samej sylaby, głoski, wyrazu – objawami klonicznymi, napięciem mięśniowym i emocjonalnym. Jąkanie patologiczne należy odróżnić od jąkania rozwojowego, które powstaje wskutek rozbieżności między wysokim poziomem myślenia dziecka a stosunkowo małą sprawnością aparatu artykulacyjnego. Częściej występuje wśród chłopców niż dziewczynek. Wskazana jest konsultacja logopedyczna; zaburzenia apetytu – „nerwicowe zaburzenia łaknienia” występują u 2/3 dzieci w wieku 2-5 lat. Zaniepokojeni rodzice zwykle nadmiernie zwracają uwagę na proces jedzenia, proszą, nakłaniają lub wręcz zmuszają dzieci do jedzenia, co przynosi zwykle odwrotny skutek. Odmowa jedzenia może wynikać z tego, że podaje się pokarmy, których dziecko nie lubi. Brak apetytu może być reakcją na pojawienie się w rodzinie nowego dziecka – maluch boi się, że straci miłość rodziców i jest zazdrosny o rodzeństwo. Zaburzenia łaknienia mogą być też konsekwencją trudnej sytuacji domowej, braku poczucia bezpieczeństwa albo sposobem na zwrócenie na siebie uwagi i zapewnienie opieki. U niektórych dzieci nerwicowych brak apetytu może łączyć się z innymi zaburzeniami, jak wymioty czy jadłowstręt psychiczny; zahamowanie psychoruchowe – dzieci zahamowane psychoruchowo są lękliwe, mało aktywne i przejawiają trudności w kontaktach z otoczeniem. Zahamowanie powstało u nich wskutek krytyki, ośmieszania, poniżania, kar cielesnych stosowanych przez rodziców. Zwykle takie dzieci nie sprawiają problemów wychowawczych, pozostają „w cieniu”, cierpiąc, izolując się od innych, tłumiąc emocje w sobie. Dzieci zahamowane mogą być nadmiernie skrupulatne, niepewne, małomówne, ciche, posłuszne, zrezygnowane, apatyczne, powolne, przygnębione, z niskim poczuciem własnej wartości, płaczliwe, powściągliwe; obojętność uczuciową – dzieci obojętne uczuciowo mają problemy z nawiązaniem kontaktu z rówieśnikami i dorosłymi. Nie potrafią współodczuwać radości i smutków, mają małą ekspresję mimiczną, nie wchodzą w interakcje społeczne z obawy przed odtrąceniem. Dzieci obojętne uczuciowo pochodzą z domów dziecka lub z rodzin, które nie zaspokajały potrzeby przywiązania i miłości. Są smutne, unikają kontaktu wzrokowego, ich kontakty z innymi są bardzo powierzchowne; nadpobudliwość psychoruchową – nadpobudliwość u dzieci wynika z przewagi procesów pobudzania nad procesami hamowania. Reakcje emocjonalne są gwałtowne, nieadekwatne do okoliczności. Charakterystyczna jest labilność emocjonalna, impulsywność, drażliwość, zaburzenia koncentracji uwagi, łatwa męczliwość i brak cierpliwości. Dzieci nadpobudliwe szybko się dekoncentrują i nudzą wykonywaną czynnością. Najważniejsza jest konsekwencja wychowawcza, spokój, sprecyzowane wymagania i stały rytm dnia; agresywność – zachowania agresywne są częstsze u chłopców niż dziewczynek i manifestują się najczęściej do drugiego roku życia. Wyróżnia się agresję werbalną (krzyki, wyzwiska, przezwiska, obmawianie, arogancja, skarżenie) i fizyczną (bicie, kopanie, drapanie, gryzienie, wyrywanie włosów). Zachowania agresywne powstają wskutek frustracji, ale też naśladowania starszych osób (rodziców, rodzeństwa, kolegów). Agresja instrumentalna służy realizacji jakiegoś celu. Agresja wroga odznacza się zawiścią i jest nastawiona na zadanie bólu drugiej osobie. Aspołeczne zachowania, złość, wrogość i inne zaburzenia emocjonalne często nie są wynikiem złej woli maluchów. Dzieci w toku rozwoju i wychowania uczą się prawidłowych zachowań, akceptowanych społecznie. Problemy emocjonalne u dzieci najczęściej są powiązane z ich środowiskiem rodzinnym, dlatego terapia powinna obejmować i dzieci, i ich rodziców. polecamy
W psychologii występują cztery główne obszary zaburzeń psychicznych u najmłodszych i młodzieży: – zaburzenia lękowe są to zaburzenia związane ze stresem. Mogą być połączone z czynnikami biologicznymi oraz czynnikami indywidualnymi; – niedostosowanie społeczne, które charakteryzuje się często agresywnym zachowaniem człowieka.
Wahania nastroju są normalnym zachowaniem u ludzi. Często są spowodowane zmianami hormonalnymi u obu płci, w różnym wieku. Jednak długotrwała huśtawka nastrojów może oznaczać poważniejsze problemy. Zmiany nastroju, które trwają dłużej niż dwa tygodnie mogą być dobrym wskaźnikiem poważnych zaburzeń psychicznych u dziecka. Zmiany nastroju, które przebiegają od bycia nadpobudliwym do popadania w melancholię w krótkim czasie, bez istotnego powodu, mogą być wczesnym objawem choroby afektywnej dwubiegunowej lub choroby maniakalno-depresyjnej. Według Amerykańskiej Akademii Psychiatrii Dzieci i Młodzieży (AACAP), u jednej trzeciej z 3,4 mln badanych dzieci z problemami emocjonalnymi wykryto wczesny początek choroby afektywnej dwubiegunowej. Zobacz także: Te choroby psychiczne można odziedziczyć
Objawy kleptomanii. Kleptomania to zaburzenie, które cechuje się pewnymi charakterystycznymi objawami: przed działaniem występuje narastające napięcie, w czasie dokonywania kradzieży i tuż po niej, zadowolenie, osoba nie ma na celu za wszelką cenę ukryć swojego postępowania, osoba działa sama, nigdy nie prosi o pomoc innych.
Czym są choroby psychosomatyczne?Termin ten pojawił się już w XIX wieku, ale dopiero początek XX wieku był okresem większego zainteresowania się powtarzającymi się skargami na objawy somatyczne (fizyczne), którym towarzyszą nieustanne prośby o ciągłe badania dodatkowe oraz nadmierną koncentracją na swoich problemach somatycznych. Mówiąc dokładniej, cytując literaturę naukową, według Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób, u pacjentów cierpiących na omawianą dolegliwość, pojawiają się takie dolegliwości jak:Skargi somatyczne sugerujące poważną chorobę fizyczną przy braku stwierdzanych zaburzeń usprawiedliwiających te skargi np. uporczywe bóle, uczucie swędzenia, mdłości psychologiczne i konflikty emocjonalne, które pozostają, jak się wydaje, w związku z wystąpieniem, zaostrzeniem i podtrzymywaniem że chory nie ma kontroli nad objawami somatycznymi i nadmiernie koncentruje się na sprawach się, że zaburzenia te dotyczą około 2 proc. populacji i dwukrotnie częściej ciepia na nie kobiety niż mężczyźni. Ich początek ma zwykle miejsce przed trzydziestym rokiem między czynnikami psychologicznymi a objawami i chorobami somatycznymi możemy odnaleźć w dwóch różnych częściach Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób. Mianowicie w rozdziałach: "Zaburzenia nerwicowe, związane ze stresem i pod postacią somatyczną" oraz w rozdziale "Zespoły behawioralne związane z zaburzeniami fizjologicznymi i czynnikami fizycznymi".W tym materiale zostaną omówione najbardziej charakterystyczne, należące do pierwszego wyżej wymienionego działu: zaburzenia widoczne pod postacią somatyczną, do których należą m. (z somatyzacją),pojawiające się pod postacią somatyczną, niezróżnicowane,hipochondryczne,autonomiczne występujące pod postacią somatyczną uporczywe bóle są objawy zaburzeń psychosomatycznych?Ogólnie można powiedzieć, że są to skargi chorych, ich zaabsorbowanie odczuciami płynącymi z ciała (somy). Wśród bardziej szczegółowych objawów psychosomatycznych wyróżniamy przypadku zaburzeń somatyzacyjnych (z somatyzacją) ze strony układu trawiennego: bóle brzucha, wzdęcia, odbijania, wymioty czy nudności. Wymienia się tutaj także swędzenie, drętwienie, problemy ze przypadku zaburzeń objawiających się pod postacią somatyczną, niezróżnicowanych: wielorakie, niezróżnicowane skargi nie układające się w obraz kliniczny somatyzacji (zmienne, uporczywe).W przypadku zaburzeń hipochondrycznych, charakterystyczne są przekonania lub obawy wobec występowania poważnej choroby somatycznej. Typowe odczucia somatyczne są powodem skarg przypadku zaburzeń autonomicznych występujących pod postacią somatyczną, objawy dotyczą narządu lub układu, który pacjent uznaje, jako źródło choroby. Możemy tu wyróżnić: serce i układ krążenia, górny odcinek przewodu pokarmowego, dolny odcinek przewodu pokarmowego, układ oddechowy, układ moczowo-płciowy oraz inne narządy i przypadku uporczywych bólów psychogennych, symptomy mogą dotyczyć np. psychogennych bólów głowy czy powstawania zaburzeń psychosomatycznychPrzyczyn może być kilka. Wskazuje się m. in. na możliwe czynniki biologiczne – dysfunkcje ośrodkowego układu nerwowego, czy jak w przypadku zaburzeń somatyzacyjnych – skłonności psychologiczne z kolei wskazują na mechanizmy obronne, które wywołują objawy somatyczne, aby zneutralizować lęk spowodowany nieuświadomionym konfliktem czy niepokój, który jest manifestowany przez objawy fizyczne w sposób akceptowany. Niewątpliwie do zaburzeń tych przyczynia się również długotrwały wystąpienia zaburzeń psychosomatycznychRozpoznania dokonuje zwykle internista, psychiatra lub psycholog. Co ważne, zanim postawi takie rozpoznanie, pacjent powinien być dokładnie przebadany somatycznie, w celu wykluczenia choroby fizycznej. W tym celu konieczna jest wizyta u internisty ewentualnie u innych lekarzy specjalistów, którzy zlecą badania diagnostyczne w celu wykluczenia fizycznej przyczyny objawów (choroby).Przy takich schorzeniach psychosomatycznych jak zaburzenia układu krążenia, układu pokarmowego, układu oddechowego jest zalecana wygląda leczenie zaburzeń psychosomatycznych?Podstawową metodą leczenia, tak jak zresztą również we wszystkich dolegliwościach psychosomatycznych, jest psychoterapia. Może być ona utrzymana w nurcie poznawczo-behawioralnym i polegać m. in. na poznaniu rzeczywistych przyczyn stresu pacjenta, powodów, dla których np. chce on np. czuć się się również leki przeciwdepresyjne czy przeciwlękowe, gdyż często z tymi zaburzeniami współistnieją depresja czy i powikłania zaburzeń psychosomatycznychPrzede wszystkim sukces w leczeniu zależy głównie od zaangażowania chorego oraz odpowiedniego terapeuty. To, bowiem sam chory musi zrozumieć i przyjąć do wiadomości przyczyny choroby oraz chcieć współpracować. Jednym ze stanów częściej współwystępujących z zaburzeniami jest zaburzeniom psychosomatycznymNiezależnie od przyczyny powstania, aby zapobiegać lub minimalizować powinniśmy m. in. zwrócić uwagę na swój tryb życia oraz na to czy odpoczywamy w ciągu dnia, choć chwilę, wysypiamy się, właściwie się odżywiamy czy stosujemy odpowiednie metody radzenia sobie ze postępowanieOto kilka praktycznych rad:Utrzymuj równowagę pomiędzy życiem zawodowym i prywatnym, dbając o dobre relacje nawet, jeśli poświęcisz kilka, kilkanaście minut na odpoczynek w ciągu dnia lub zastosujesz prostą technikę relaksacyjną to poprawisz swoje samopoczucie, ponieważ stres wpływa na zdrowie fizyczne i może powodować chorobę się, śpij odpowiednio długo, regularnie, i dbaj o to, aby jakość snu była jak najlepsza zwracaj uwagę na miejsce i czas się zdrowo, stosując dietę bogatą w witaminy zwłaszcza z grupy B, składniki mineralne (magnez, żelazo, cynk i wapń) i kwasy omega-3 (orzechy, tłuste ryby).Bądź aktywny, ruch to zdrowie! Wiadomo, że osoby regularnie ćwiczące mają lepszy nastrój i odpowiednie metody radzenia sobie ze siłnym stresem, oddychanie - polega na wykonywaniu spokojnych wdechów i wydechów. Wówczas powinniśmy się maksymalnie koncentrować na tych czynnościach a między nimi możemy przytrzymać powietrze na 1 lub 2 - polegają one na wyobrażeniu sobie jakiegoś pięknego miejsca, gdzieś, gdzie chcielibyśmy się teraz znaleźć a przy tym na koncentracji na widokach jakie tam podziwiamy czy na odgłosach jakie słyszymy. Źródła:Bilikiewicz A. (red.) Psychiatria. Podręcznik dla studentów medycyny, PZWL, Warszawa 2007;Czabała Podstawowe zaburzenia psychiczne w: Strelau J. (red.) Psychologia, Podręcznik akademicki, GWP, Gdańsk 2002;Siwiak-Kobayashi Maria, Zaburzenia występujące pod postacią somatyczną (somatoformiczne) w: Bilikiewicz A. i in. red., Psychiatria kliniczna, Med Urban &Partners, Wrocław 2002;Klasyfikacja zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania w ICD-10. Opisy kliniczne i wskazówki diagnostyczne. „Vesalius”, Kraków, Warszawa 2000, Zyski i S-ka, Poznań 2003;Przeczytaj także: Katatonia - objawy, przyczyny i leczenie
Nawet 1 na 5 dzieci i nastolatków cierpi na problemy zdrowia psychicznego. Problem ciągle rośnie, psychiatrzy coraz częściej mówią nawet o epidemii zaburzeń
Dzieciom z rodzin adopcyjnych nierzadko przypinana są różne łatki – w powszechnym mniemaniu pociechy te są „trudne”, sprawiają więcej problemów i zdecydowanie częściej wymagają pomocy psychologicznej. Rzeczywiście zaburzenia psychiczne u dzieci w rodzinach adopcyjnych czy zastępczych są po prostu częstsze, należy zawsze jednak mieć na uwadze to, że nie biorą się one znikąd. Jakie więc problemy natury psychiatrycznej najczęściej są obserwowane u dzieci pozbawionych biologicznych rodziców i jak sobie z nimi radzić?Adopcją określa się proces, gdzie dochodzi do uznania obcego biologicznie dziecka za własne. Po jej przeprowadzeniu młody człowiek uzyskuje wszystkie przywileje związane z przynależnością do danej rodziny, jak i wszelkie wynikające z tego skutki prawne. Adoptowane mogą być te dzieci, których biologiczni rodzice są całkowicie pozbawieni praw rodzicielskich. Podobnym, jednak innym aspektem, jest umieszczenie dziecka w rodzinie zastępczej – do takowych trafiają te pociechy, których rodzice mają ograniczoną bądź zawieszoną władzę rodzicielską (tutaj istnieją więc szanse na to, że w bliżej nieokreślonej przyszłości – po ustąpieniu różnych trudności – dziecko będzie mogło wrócić do swoich biologicznych rodziców).Ogólnie liczba adopcji w Polsce od kilku lat utrzymuje się na podobnym poziomie – rocznie adoptowanych jest około 3 tysiące dzieci. Nie zmienia się również to, jakie dokładnie dzieci najczęściej są adoptowane – największe szanse na znalezienie nowej rodziny mają najmłodsze dzieci, mające poniżej roku, najmniejsze zaś nastolatkowie, którzy najrzadziej są tym, że dzieci pozbawione rodziców zmagają się z różnymi trudnościami, najprawdopodobniej nikogo przekonywać nie trzeba. Sytuacja, w której młody człowiek zostaje pozbawiony we wczesnych latach życia najbliższych mu osób, czyli rodziców, z całą pewnością wpływa na rozwój jego psychiki. Dość powszechnie mówi się o tym, że adoptowane dzieci są dziećmi trudnymi – nietrudno natknąć się na opinie, że takie maluchy są niegrzeczne, trudne czy że ich wychowywanie zdecydowanie nie jest usłane różami. Rzeczywiście opieka nad dzieckiem adoptowanym czy przebywającym w rodzinie zastępczej nierzadko bywa nie lada wyzwaniem – zaburzenia psychiczne w tej grupie pacjentów występują po prostu częściej – warto jednak mieć świadomość tego, jakie problemy najczęściej występują w tej grupie. Wiedza ta pozwala wcześnie identyfikować te trudności, a także jak najwcześniej podejmować oddziaływania służące ich psychiatryczne u dzieci z rodzin adopcyjnych i zastępczychNa samym początku warto podkreślić jedno: otóż oderwanie od rodziny biologicznej prowadzi do trudności w życiu dziecka i to niezależnie od tego, czy doszło do tego w krótkim okresie od urodzenia, czy też dopiero w wieku nastoletnim. Wydawałoby się, że kiedy noworodek traci kontakt z matką bezpośrednio po porodzie, to wtedy, teoretycznie – zwłaszcza w sytuacji, kiedy w krótkim czasie trafia on do rodziny adopcyjnej – nie powinno to skutkować występowaniem u niego poczucia odrzucenia. Prawda okazuje się jednak inna – jest bowiem tak, że rozłąka z biologiczną rodzicielką jest przyczyną silnej stymulacji dziecięcego układu współczulnego i ta właśnie reakcja może później wpływać na całe przyszłe życie niewiele jest badań dotyczących częstości występowania zaburzeń psychicznych u dzieci adoptowanych. Według wyników tych jednak analiz, które zostały dotychczas przeprowadzone, problemy natury psychiatrycznej zdecydowanie częściej pojawiają się u dzieci z rodzin adopcyjnych i zastępczych – wśród najczęściej występujących wymieniane są:zaburzenia przywiązania,zespół nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD),zaburzenia zachowania,zaburzenia emocjonalne,zaburzenia lękowe,zaburzenia depresyjne,zaburzenia integracji sensorycznej,zaburzenie stresowe pourazowe (PTSD).fot. panthermediaDość często do rodzin adopcyjnych trafiają dzieci, których matki w czasie ciąży spożywały alkohol – wspominane jest tutaj o tym z tego powodu, że takie pociechy mogą cierpieć na alkoholowy zespół płodowy (FAS), z którym związane są właśnie różne zaburzenia psychiczne.
Zaburzenia somatyzacyjne u dzieci i młodzieży O somatyzacji mówimy wtedy, gdy dziecko doświadcza objawów somatycznych, czyli „płynących z ciała”, takich jak różnego rodzaju bóle czy „rozregulowanie” funkcji organizmu (np.: nudności, biegunka, zawroty głowy, omdlenia), ale wyniki badania lekarskiego nie potwierdzają
W dobie promocji zdrowego stylu życia, pojawia się w mediach bardzo często problem wielu chorób organicznych takich jak zaburzenia pracy tarczycy czy nowotwory. Niestety bardzo często zapomina się o kwestii zdrowia psychicznego, w tym zaburzeniach psychicznych, które jest przecież równie ważne dla prawidłowego funkcjonowania organizmu. spis treści 1. Charakterystyka zaburzeń psychicznych 2. Rodzaje zaburzeń psychicznych 3. Zaburzenia psychiczne - przyczyny 4. Leczenie zaburzeń psychicznych rozwiń 1. Charakterystyka zaburzeń psychicznych Według danych WHO (Światowej Organizacji Zdrowia) w roku 2012 około 804 000 osób popełniło samobójstwo, a odsetek śmierci samobójczych wzrósł o 9% w latach 2000-2012 i przewiduje się dalszy jego wzrost. Średnio, jest to aż 11,4 na 100 000 ludzi. Liczba ta jest ogromna, a należy pamiętać, że na każdą śmierć przypada kilka prób samobójczych. Według WHO znaczna część samobójstw jest skutkiem depresji lub zaburzeń lękowych, których liczba także stale wzrasta w przeciągu ostatnich lat. Zobacz film: "Depresja - przyczyny" Wzrasta także używanie substancji psychoaktywnych. Aż 5,9% wszystkich śmierci w 2012r., miało związek z konsumpcją alkoholu. Ponadto badacze oceniają, że aż 27 milionów ludzi w roku 2013 cierpiało na zaburzenia psychiczne związane z nadużywaniem substancji psychoaktywnych, z czego prawie połowa to nadużywanie narkotyków. W świetle powyższych danych oczywistym jest, jak ważne jest zdrowie psychiczne. Niestety czasem nadal możemy się spotkać z informacjami, że zaburzenia psychiczne to jakiś wymysł i nie należy się nimi zajmować, bo jest to strata czasu. Takie podejście grozi bagatelizowaniem narastającego problemu, który ma daleko idące skutki, nie tylko dla zdrowia poszczególnych jednostek, ale co za tym idzie, dla całego społeczeństwa. 2. Rodzaje zaburzeń psychicznych Jakie wyróżniamy typy zaburzeń osobowości? W Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10 opisana jest następująca klasyfikacja zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania: Organiczne zaburzenia psychiczne włącznie z zespołami objawowymi - w tej kategorii mieszczą się różne typy otępienia ( otępienie w chorobie Alzheimera, otępienie naczyniowe itd.), organiczny zespół amnestyczny (nie wywołany alkoholem i innymi substancjami psychoaktywnymi), majaczenie, zaburzenia osobowości i zachowania spowodowane chorobą, uszkodzeniem lub dysfunkcją mózgu. Zaburzenia psychiczne i zachowania spowodowane używaniem substancji psychoaktywnych - czyli opiatów, alkoholu, kanabinoli, leków uspokajających i nasennych, kokainy, substancji halucynogennych, stymulujących (w tym kofeiny), paleniem tytoniu i innych podobnych, zalicza się tutaj ostre zatrucie, używanie szkodliwe, zespół uzależnienia, zespół abstynencyjny, zaburzenia psychotyczne oraz zespół amnestyczny. Schizofrenia, zaburzenia schizotypowe i urojeniowe - do tej kategorii wchodzą również ostre i przemijające zaburzenia psychotyczne, zaburzenia schizoafektywne i inne nieorganiczne zaburzenia psychotyczne. Zaburzenia nastroju (afektywne) takie jak: epizod maniakalny, zaburzenia afektywne dwubiegunowe, epizod depresyjny, zaburzenia depresyjne nawracające, uporczywe (utrwalone, przewlekłe) zaburzenia nastroju. Zaburzenia nerwicowe, związane ze stresem i pod postacią somatyczną (somatoformiczne) - do nich zalicza się fobie, zaburzenia lękowe, obsesyjno-kompulsyjne, reakcje na ciężki stres i zaburzenia adaptacyjne, zaburzenia występujące pod maską somatyczną oraz zaburzenia dysocjacyjne takie jak amnezja czy fuga dysocjacyjna, trans, opętanie, a także zaburzenia somatyzacyjne np. hipochondryczne. Zespoły behawioralne związane z zaburzeniami fizycznymi i czynnikami fizycznymi - zaburzenia odżywiania się ( między innymi jadłowstręt, żarłoczność), nieorganiczne zaburzenia snu, zaburzenia seksualne niespowodowane zaburzeniem organicznym ani chorobą somatyczną (brak lub utrata potrzeb seksualnych, awersja seksualna, zaburzenia reakcji genitalnej, wytrysk przedwczesny, pochwica, dyspareunia nieorganiczna i nadmierny popęd seksualny) i zaburzenia zachowania związane z połogiem oraz nadużywanie substancji nie powodujących uzależnienia. Zaburzenia osobowości i zachowania dorosłych - specyficzne zaburzenia osobowości (osobowość paranoiczna, schizoidalna, dyssocjalna, chwiejna emocjonalnie, histrioniczna, anankastyczna, lękliwa, zależna), mieszane zaburzenia osobowości, zaburzenia popędów i nawyków (patologiczny hazard), kleptomania, zaburzenia identyfikacji płciowej, zaburzenia preferencji seksualnych (np. fetyszyzm, pedofilia, sadomasochizm) oraz zaburzenia związane z rozwojem i orientacją seksualną. Upośledzenie umysłowe o różnym stopniu. Zaburzenia rozwoju psychologicznego - specyficzne zaburzenia rozwoju mowy i języka, rozwoju umiejętności szkolnych, funkcji motorycznych, a także całościowe zaburzenia rozwojowe takie jak autyzm, zespół Aspergera czy zespół Retta. Zaburzenia zachowania i emocji rozpoczynające się zwykle w dzieciństwie i w wieku młodzieńczym. Jak widać jest wiele różnych typów zaburzeń psychicznych, z których jedne wpływają na całokształt funkcjonowania człowieka, a inne istotnie pogarszają jego funkcjonowanie w jakimś aspekcie życia. Niestety najczęściej nawet jeżeli nasze funkcjonowanie jest upośledzone jedynie w wybranym obszarze, rzutuje to również w mniejszym lub większym stopniu na ogólne samopoczucie. W takim razie oczywiste staje się, że zaburzenia psychiczne należy leczyć i jest to równie ważne, jak leczenie schorzeń czysto somatycznych. Jednak zanim zadamy pytanie o to, jak wygląda leczenie zaburzeń psychicznych, postarajmy się odpowiedzieć na pytanie o ich etiologię. 3. Zaburzenia psychiczne - przyczyny W takim razie jak powstają zaburzenia psychiczne? Niestety nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Każde zaburzenie psychiczne ma inne przyczyny przy czym nie zawsze są one w pełni poznane, a ponadto, u różnych osób dane zaburzenie może wyglądać i przebiegać nieco inaczej. Mimo to, istnieje kilka czynników, które można uznać za czynnik ryzyka zaburzeń psychicznych. Po pierwsze zwraca się uwagę na nietypowy przebieg rozwoju osoby np. narażenie na obecność traumatycznych wydarzeń w dzieciństwie. Poza tym, w przypadku niektórych zaburzeń udowodniono, że są w pewnym stopniu dziedziczne np. schizofrenia czy zwiększone prawdopodobieństwo wystąpienia depresji u osób, u których wystąpiła w rodzinie. Jednak w psychologii obecne są także koncepcje powstawania zaburzeń, które wywodzą się z konkretnych teorii/ nurtów psychologicznych. Jako główne nurty wyróżnia się nurt psychodynamiczny, poznawczo-behawioralny i humanistyczno-egzystencjalny. W każdym z nich upatruje się innej genezy zaburzeń psychicznych. W psychoanalizie (sztandarowej teorii psychodynamicznej) uważa się, że na kształtowanie się osobowości wpływają nie tylko czynniki wrodzone i dziedziczne, ale także relacje z rodzicami oraz ważne doświadczenia (narodzin, seksualności, miłości i nienawiści, utraty i śmierci) przeżywane przez nas od początku życia. Doświadczenia te oraz fantazje na ich temat często są źródłem wewnętrznych konfliktów, tworzą nieświadome wzorce i określają relacje wobec siebie i innych ludzi w późniejszym życiu. Właśnie te nieświadome konflikty dają objawy w postaci zaburzeń psychicznych. W przypadku terapii poznawczo-behawioralnej uznaje się, że u podstawy zachowań człowieka leżą jego przekonania (nabywane poprzez uczenie się), które warunkują to, jak interpretuje on świat. Zatem główną przyczyną powstawania zaburzeń psychicznych uważa się zniekształcenia w zakresie przekonań i przetwarzania informacji lub deficyty w umiejętnościach poznawczych. W myśl tej szkoły, radzenie sobie ze stresującym wydarzeniem poprzez odwołanie do racjonalnego systemu przekonań prowadzi do adekwatnych emocji i determinacji do zapobieżenia podobnym wydarzeniom w przyszłości. Natomiast radzenie sobie ze stresującym wydarzeniem poprzez odwołanie do nieracjonalnego systemu przekonań, powoduje nieadekwatne emocje i poczucie daremności w podejmowaniu wysiłku. Centralnym mechanizmem oddziaływania w psychoterapii poznawczej jest doprowadzenie do zmiany myślenia w celu wywarcia wpływu na emocje i zachowanie (zmiany behawioralne). Do bardziej znanych szkół terapeutycznych w nurcie humanistyczno-egzystencjalnym należą: skoncentrowana na osobie terapia Carla Rogersa oraz psychoterapia Gestalt. Zaburzenia są rozumiane w kategoriach deficytu rozwoju osobowości, które tworzą się poprzez niezaspokojenie ważnych psychicznych potrzeb jednostki takich jak miłość, akceptacja, autonomia oraz realizacja znaczących dla jednostki wartości. Psychoterapia ma za zadanie stworzyć warunki do przeżycia korektywnych doświadczeń emocjonalnych. Terapia jest ukierunkowana na teraźniejszość i przyszłość, a nie, jak we wcześniej opisanych nurtach, na rozpatrywanie przeszłych doświadczeń. 4. Leczenie zaburzeń psychicznych W związku z istnieniem różnych form terapii, rodzi się pytanie, którą wybrać? Nie ma jednoznacznych badań, mówiących o tym, żeby jedna miała być bardziej skuteczna niż druga. Nie mniej jednak, można wyodrębnić pewne tendencje. Zazwyczaj psychoterapię psychodynamiczną stosuje się do nerwic, niektórych typów zaburzeń osobowości, czasami zaburzeń odżywiania. Psychoterapię poznawczo-behawioralną najczęściej stosuje się w przypadku uzależnień, depresji, zaburzeń lękowych, PTSD czy zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych. Ważne jest również to, że lepiej jest być w jakiejkolwiek terapii niż nie być w żadnej, ponadto wiele zaburzeń psychicznych leczy się jednocześnie psychoterapią oraz farmakologicznie co czasami jest niezbędne (np. hospitalizacja w przypadku zaawansowanej anoreksji, leki antydepresyjne w leczeniu depresji). Podsumowując, jest bardzo wiele różnych zaburzeń psychicznych, a każde z nich może przebiegać nieco inaczej u różnych osób. Co więcej, cały czas wzrasta liczba osób chorych psychicznie. Zaburzenia te leczy się psychoterapią, która może przyjąć różną formę, a także, często potrzebna jest farmakoterapia. Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamy
O schizofrenii u dziecka świadczyć mogą również i inne objawy negatywne, takie jak wycofanie z kontaktów społecznych, zaniedbywanie podstawowych obowiązków i potrzeb (np. niechęć do jedzenia czy dbania o higienę osobistą) oraz brak spontaniczności.
Zaburzenia nerwicowe u dzieci przyjmują różne postacie trwającego wiele lat lęku, który nieleczony rzutuje na ich późniejszym życiu. Szacuje się, że w Polsce z nerwicą zmaga się co 5. dziecko. Dowiedz się, jak rozpoznać chorobę i jak ją leczyć. Nerwica to poważna przypadłość, niejednokrotnie uniemożliwiająca normalne funkcjonowanie dziecka. Leczenie jest długotrwałe i trudne. Często niestety nie da się całkowicie pokonać Na nerwicę choruje 10-15% dzieci w wieku szkolnym. Do okresu dojrzewania równo między chłopców i dziewczynki rozkłada się zachorowalność. Po tym okresie (12-14 lat) nerwica częściej dotyka – czym jest i skąd się bierze?Nerwica jest zaburzeniem lękowym. Może objawiać się pod różnymi postaciami:fobia,zaburzenia obsesyjno-kompulsywne (napady silnego lęku),lęk separacyjny,fobie specjalistów wpływ na wzmożone zapadanie dzieci na nerwicę, jakie można zaobserwować na przestrzeni lat, to pokłosie stresu w domu oraz szkole, z którym dziecko spotyka się od najmłodszych ma jednej przyczyny zaburzeń nerwowych. Pewną rolę w podatności na zapadnięcie na to schorzenie odgrywają geny. Jednakże nie jest tak, że każde pokolenie musi odziedziczyć Dziedziczy się podatność, która zależna jest od współdziałania wielu genów. W przypadku nałożenia się na ową podatność różnych czynników ( stres w szkole) powstaje duże prawdopodobieństwo wystąpienia podatności na nerwicę istotna jest także konstrukcja psychiczna dziecka i sposób poradzenia sobie z lękiem. Nerwica – najczęstsze postaciObjawy uwarunkowane są wiekiem dziecka. Przykładowo zaburzenia obsesyjno-kompulsywne (OCD) rozwijają się zazwyczaj u dzieci w wieku 8-10 lat. Lęk separacyjny pojawia się u dzieci 3-5 lat (do około 5. roku życia powinien ustąpić). Występujący tego rodzaju lęk u dziecka 8 lat, jest już Należy pamiętać, że lęk jest czymś normalnym – ostrzega, pomaga dostosować się do otoczenia. Zaburzenie pojawia się wtedy, gdy lęk staje się normą, wpływając na jakość funkcjonowania lęk może odczuwać w różnych sytuacjach, jak i różne czynniki mogą go wywoływać ( pójcie do szkoły, deszcz, wiatr).fot. panthermediaNerwica – kiedy iść do specjalisty?Rozpoznanie w porę nerwicy u dziecka pozwala na leczenie zakończone sukcesem. Należy obserwować swoją latorośl. Niepokój powinno wzbudzić, gdy dziecko:zaczyna bać się rzeczy normalnych ( deszcz),wykonuje irracjonalne czynności ( myje ręce kilkanaście razy, uważając, że jak tego nie zrobi, to komuś z bliskich coś się stanie),jest smutne,ma kłopoty z koncentracją,nie chce wychodzić z takim przypadku warto zasięgnąć opinii psychologa. Dobrze jest, by na początek sam rodzic udał się do specjalisty. Po zebraniu wywiadu psycholog może odpowiednio przygotować się do spotkania z dzieckiem. Ponadto może skonfrontować to, co powiedział rodzic z tym, co powie dziecko.
N6lBwPV. 3atk6p85xp.pages.dev/2153atk6p85xp.pages.dev/3443atk6p85xp.pages.dev/953atk6p85xp.pages.dev/2583atk6p85xp.pages.dev/1843atk6p85xp.pages.dev/2693atk6p85xp.pages.dev/793atk6p85xp.pages.dev/2763atk6p85xp.pages.dev/292
zaburzenia psychiczne u dzieci forum
